I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 214-215 [= LPGP 754-755]); Reali (1962: 186); Cohen (2003: 189); Littera (2016: II, 269).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 156); Braga (1878: 78-79); Machado & Machado (1953: IV, 142-143).
III. Antoloxías: Gutiérrez (2023: 155).
1 Jurava] Jurana V 4 preit’é] ꝑ’eyte B : p’ey te V 7 preit’a] pey’ta B 8 parcir] parcer B : parḡr V 10 parci] para B; lho] om. V 13 perdoei] perdey V
3 as[s]anhasse] asanhasse Reali 9 m’avi’a mentir] m’avia mentir Reali, Cohen 10 lho quis sol caber] quis sol [en] saber Nunes : lho quis eu caber Reali 16 as[s]anhei] asanhey Reali
(I) Xurábame hoxe o meu amigo, madre, para que lle perdoase, que nunca máis se me asañaría; mais a ese acordo nunca chegará comigo, vede por que: porque el xa cometeu perxurio polas moitas veces que me xurou isto mesmo.
(II) El pensaba que cos seus xuramentos me convencería para que o perdoase, e, como vin que me había de mentir, non llo perdoei e nin sequera llo aceptei, vede por que: porque el xa cometeu perxurio polas moitas veces que me xurou isto mesmo.
(III) E máis de cen veces lle perdoei polos seus xuramentos e encontreime por iso mal, e por isto xa non lle vale nada que me xure, porque me asañei con el, vede por que: porque el xa cometeu perxurio polas moitas veces que me xurou isto mesmo.
Esquema métrico: 9’a 9’b 9’b 9’a 10C 10C (I [= RM 160:302]) + 10a 10b 10b 10a 10C 10C (II-III [= RM 160:195])
Encontros vocálicos: 3 mi‿as[s]anhasse
O verbo parcir ‘perdoar’ (< parcere ‘aforrar, economizar; deixar de, omitir; perdoar etc.’), tamén no v. 10, semella unha voz minoritaria e propia do rexistro poético, pois presenta só cinco atestacións na poesía profana (76.20, 752.8, 843.7) e outros seis rexistros nas Cantigas de Santa Maria (véxanse CSM 28.33, 115.168, 145.57, 174.25, 175.91 e 272.52). Non achamos ocorrencias desta voz na produción prosística medieval.
As edicións de Reali e Cohen optaron –lexitimamente– por non segmentar a preposición da perífrase formada polo verbo aver (+ a) + infinitivo. Porén, a interpretación das secuencias do tipo <deuia>, <auia>, <ouuera> + infinitivo como devi’a, avi’a, ouver’a + infinitivo vén determinada, non só polo feito de a presenza do enlace a ser maioritaria nestas perífrases (véxase Glosario, s.v. aver, dever), mais tamén pola concorrencia nalgunhas cantigas das formas <deuia> A / <deuia a> B (128.22 e 28, 386.13), <ouuera> A / <ouu’a a> B (70.13) ~ <ouuera a> B (129.23), que indican a real crase coa preposición nas leccións de un destes testemuños.
A lección <para> de B remite a unha confusión <a>/<ti> que, por súa vez, enlaza co repetido erro <t>/<c>, bastante frecuente e doamente explicábel do punto de vista paleográfico. Véxase nota a 103.7.
Por outra banda, é moi frecuente a emenda caber > saber nalgunhas edicións, sen que esta se poida xustificar desde un punto de visto paleográfico ou semántico: o verbo caber ‘admitir, aceptar’, acepción axeitada para este contexto, foi pertinazmente substituído por saber noutras cantigas e por outros editores (véxase 32.27, 1126.17, 1377.21, 1583.27, 1671.17), a pesar da existencia desta acepción nas Cantigas de Santa Maria, por exemplo (véxase Mettmann 1959-1972: s.v. caber). Véxase, tamén, González González (2006: s.v. cabelo).
Anterior
