I. Edicións críticas: Lang (1972 [1894]: 34 [= LPGP 230]); Nunes (1972 [1932]: 118-119); Eirín (2015: 133); Littera (2016: I, 183).
II. Outras edicións: Moura (1847: 47-48); Monaci (1875: 48-49); Braga (1878: 23); Machado & Machado (1952: III, 75); Montero Santalha (1997: 233); Júdice (1997: 107); Montero Santalha (2004); Ferreira (2005: 136-137).
4 venho] uēnho B; preguntar] per guntar V 7 que] quē B 8 sen[h]or] senō B : senor B 10 vos] uos BV 12 vos] uos B : uor V 14 põer] pᵒcer B : p̃cer V 15 Ca] (E)Ca V 16 podera] Po’da B 17 grado] g̃rdo V 18 forçar] forcar BV 19 vos gran] uos g̃am BV; ouvess’a] ouuassa BT : ouua ssā V 21 morrer] moirer B1
2 aquel’en] aquel em Lang 4 preguntar] perguntar Lang 9 min] mi Lang, Nunes, Littera 11 sabe Deus] sabedes Lang 12 vos] vós Lang 13 que] quem Lang, Littera 14 culp’a põer] culpa põer Lang, Nunes, Littera 15 sabe Deus] sabedes Lang
(I) Señora fermosa, non podo eu imaxinar que é aquilo en que merecín tanto mal canto me vós facedes; e véñovos preguntar por que iso é así, porque non podo entender, así Deus me deixe ter o voso ben, nada en que volo puidese merecer, (II) se é, señora, porque vos sei amar moito máis que aos meus ollos nin que a min; e así foi sempre desde que vos vin, mais sabe Deus que sinto un gran pesar por vos amar, mais non podo facer outra cousa; e por iso vós, a quen Deus fixo sen par, non me debedes culpar por iso, (III) pois Deus sabe que, se eu puidese deixar de facelo desde que comecei a servir, de moi boa vontade o fixera logo alí; mais nunca puiden forzar o corazón para que non deixase de vos amar; e por iso non debo eu sufrir tanto, señora, nin debo por iso morrer.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10c 10a 10c (= RM 156:1)
Encontros vocálicos: 18 pudi‿o
En todos os editores da cantiga, as estrofas aparecen isoladas sintacticamente, desaparecendo, por tanto, o carácter de cantiga ateúda. Sobre o carácter de verdadeira cantiga ateúda desta composición véxase nota á cantiga 15.
A ausencia de apóstrofo no texto langiano, se non é unha gralla, constitúe unha lectura errada, pois estamos perante a forma invariábel demostrativa aquelo.
Lang optou por perguntar, erro de copia en V, pois a forma con metátese de /ɾ/ é cronoloxicamente posterior ao período trobadoresco.
A preposición a non existe na expresión amar máis ca mi(n)/sí (nen al), moi frecuente no corpus trobadoresco (44.13, 102.17, 140.8 e 10, 200.5, 215.16 etc.), a pesar de, aparentemente, o pronome tónico esixir a presenza do enlace. Neste sentido, téñase en conta que os pronomes persoais tónicos poden aparecer sen preposición en numerosas pasaxes trobadorescas (véxase Glosario, s.v. mí, func. 2). Véxase nota a 861.14. Cfr. nota a 177.22 e 243.16.
De novo a ambivalencia sabedes / sabe Deus (tamén no v. 15) se manifesta na edición de Lang, que tamén presenta un texto verosímil (véxase nota a 524.4).
Na lingua das cantigas profanas o verbo dever participa en perífrases obrigativas con infinitivo, tanto sen elemento nexual como coas preposición de (rara) e, sobre todo, a, que constitúe a fórmula maioritaria. É por isto que na frecuente construción dever culp’a põer2 se debe segmentar a preposición a, aínda que, en xeral, os editores actúan contraditoriamente neste punto. Outros contextos semellantes poden verse en 53.9, 70.23 e 668.13, onde diversos editores tampouco deglutinaron o enlace preposicional.
Na copia do Cancioneiro da Vaticana precíbese unha vacilación que remite a unha certa alternancia de ca / eno inicio de estrofa (e de verso) entre os diferentes testemuños. Véxase nota a 64.15.
Anterior
