I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 278-279 [= LPGP 924-925]); Lorenzo Gradín & Marcenaro (2010: 168-169); Littera (2016: II, 485-486).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 109-110); Carter (2007 [1941]: 83-84); Machado & Machado (1950: II, 32-33); Arbor Aldea (2016b); Rios Milhám (2018a: II, 243).
III. Antoloxías: Arias Freixedo (2003: 841-842).
6 gaannei] guaanhey B 8 me] mj B 9 en] eu B 10 m’enfadar] me fadar B 11 tẽê-ll’o mal que me] teelo mal q̄ mala B 12 me] mj B; tẽer] teer B 13 fazer] faz B 14 no’me] nōme B 17 coidei que verria] cuydei q̄ ueria B 19 quer’, e estou] q̄restou B 21 led’en] (lēs) ledē B 22 Porque] (por) [P]orque A 23 verra] (a)uerra A : ueira B 24 morrer] moirer B 25 mi ar] mar B; algũa] alguna B 31 parecer] p̃zer B
11 tẽê-ll’o] tẽel-lo Lorenzo Gradín & Marcenaro 12 tẽer] teer Littera 14 no’me] non me Lorenzo Gradín & Marcenaro : nom me Littera 17 sempr’eu] sempre eu Michaëlis, Littera
Esquema métrico: 4 x 10a 10b 10b 10a 10c 10c 10b + 10d 10d 10a (= Tav 163:14)
Encontros vocálicos: 24 -mi-‿á; 25 mi‿ar
Novamente achamos o artificio de repetición (palabra-rima) nos versos primeiro e cuarto de cada estrofa.
Nótese como B utiliza a variante guaanhar que non se atesta no Cancioneiro da Ajuda.
A lección tẽel-lo de Lorenzo Gradín e Marcenaro é artificiosa, e non parece considerar o proceso de asimilación fonética [ɾʎ] > [ʎ], relativamente frecuente en A (e evitada en B coa lección tẽê-ll’o mal). Sobre esta asimilación véxase nota a 21.3.
Nos textos transmitidos por A é frecuente a asimilación do adverbio non co pronome me ~ mi (> no’me ~ no’mi; cfr. a evolución regular -nm->-m-), face a BV que, en xeral, presentan a lección non me ~ non mi con manutención da integridade morfolóxica do adverbio negativo (66.13, 90.9, 223.r2, 239.7, 258.9, 283.10, 285.13, 421.5, 423.20, 430.8) . Na realidade, nos apógrafos italianos só se rexistra en tres ocasións (104.21, 906.12 e 1482.5). A diferenza doutros editores, mantemos tal asimilación, que chega até hoxe (Ferreiro 1999: §101c).
Igual que acontece coas expresións amar máis ca mí/min (nen al) e querer melhor ca mí/min (véxanse notas a 44.13 e 177.22, respectivamente), tamén na formulación querer maior ben / ben maior ca mi(n)/sí está ausente a preposición a (tamén en 679.5-6). Cfr. notas a 861.9 e 14.
A presenza de -n- na forma manuscrita <alguna> en B é simple indicación gráfica da nasalidade fonolóxica de /ũ/ (confirmada neste caso pola lección de A), o mesmo que noutras voces que se rexistran, en especial, nos apógrafos italianos (case sempre con unha das documentacións correcta) en <bona> bõa e, esporadicamente, en <capaton es> çapatões, <certano> certão, <lontano> loução, <lunar> lũar, <mano> mão, <pardonar> perdõar, <poner> põer, <(h)una> ũa, <uano> vão, <ueno> vẽo, <uilano> vilão. Sobre estas grafías e as formas do tipo irmana, véxase Ferreiro 2008b. Cfr. nota a 582.3.