237 [= Tav 148,24]

Sennor, que Deus mui mellor parecer

Roi Queimado

Notas

Texto

• 3

  Soubessedes é o verbo principal, a pesar de subxuntivo, do período, de carácter desiderativo, cun uso sintáctico que se documenta esporadicamente na lingua medieval. Cfr., por exemplo, na Crónica Geral de Espanha de 1344: E hora Deus quisesse que Julyo Cesar lançasse bestas mortas e outras peçonhas nos ryos e nas fontes e leixassenos fartar d’augua! (Cintra 1952-1990: II, 123); ou na tradución da Confessio Amantis: E quisesse ora Deus que nós... (Faccon 2012: 283). No corpus trobadoresco profano aparece o mesmo uso en 310.16-17, 311.16, 376.16, 532.1, 812.9.

• 8

  O provenzalismo a dur ‘dificilmente, apenas’ (tamén en 47.15, 592.3, 712.3) convive e compite coa variante de dur, que só se atesta en 215.18 e 1128.9.

• 11

  Alén doutros valores, vel é usado como elemento introdutor dos sintagmas invocativo-exclamativos vel por Santa Maria (tamén en 1602.6) e vel por Deus (117.16, 273.4, 566.12). Cfr. notas a 6.8 e 36.4. Canto á variación vel ~ ar, véxase nota a 6.8. 

• 13-14

  A lección do Cancioneiro da Ajuda presenta unha anómala forma verbal en futuro de subxuntivo (quiserdes) cando o verbo principal vai en copretérito (deviades), compensando metricamente o verso coa introdución do posesivo de senhor. É por isto que resulta preferíbel a lección de B, coa consecutio temporum correcta (copretérito - pretérito subxuntivo). Véxase en 996.8 un caso similar de dupla transmisión, coa forma correcta en A (pretérito de subxuntivo) fronte a un errado futuro de subxuntivo en BV. Outrosí, véxase a repetida concordancia vir – querria en 391.5-6 e 12-13, co verbo principal en pospretérito.

• 16

  Nótese a omisión do artigo («comecei a dizer [o] ben que vos quero») que por veces se manifesta no corpus: ca, de pran, est’é oje máis de ben / que ei (242.15); mais quero-lh’eu maior / mal que posso (503.7-8); Nunca vos ousei a contar / mal que mi fazedes levar (553.11-12); tornade-vos máis cedo que poderdes (832.3) etc.

• 23

  En Lorenzo Gradín & Marcenaro mantense a (errada) forma vus de A interpretándoa como un suposto dativo de interese de podedes.

• 24

  O pronome min, como as restantes formas pronominais tónicas oblicuas (mí ~ min, ti, nós, vós, el ~ ela), pode aparecer como complemento directo sen preposición, como forma libre, con algunha frecuencia na lingua trobadoresca. 

• 25-26

  A puntuación de Lorenzo Gradín & Marcenaro é diferente, pois non consideran a frase parentética, de modo que quiserdes depende de quero (en vez de terran, v. 26) : e, se o fazer / quiserdes, querovus desenganar, / sennor: todos volo terran por ben.

• 30

  Face o como de A aparece o come de B (igual que en 318.11 e 17), na realidade variantes que se intercambian nos mesmos contextos e coas mesmas funcións (cfr., por exemplo, en 315.5 come A vs. como B, ou 121.11 e 164.2, onde á lección com’ome en A corresponde, respectivamente, <Comoome͂> e <come homen> en B; e nos apógrafos italianos, véxase 572.19 e 1603.21, onde se reflicte a oposición <come> B vs. <como> V.
  A locución conxuntiva de carácter causal como que só volve aparecer en dúas ocasións: a cuita tal / que nunca tal / ouv’outro ome d’amor nen d’al, / como que me faz desejar / Deus vosso ben por desejar / a mia mort’eu (132.25); Jograr, mal desemparado / fui eu pelo teu pescar, / como que ouvi a enviar / aa rua por pescado (1428.3).