I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 266-267 [= LPGP 930-931]); Lorenzo Gradín & Marcenaro (2010: 120-121); Littera (2016: II, 480-481).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 106-107); Carter (2007 [1941]: 79); Machado & Machado (1950: II, 18-19); Arbor Aldea (2016b); Rios Milhám (2018a: II, 237).
III. Antoloxías: Piccolo (1951: 91-92); Alvar & Beltrán (1989: 244); Diogo (1998: 109-110).
4 sempre o] sempro B 5 vos] uus A 6 vos] uus A; me] mj B 9 vos] uus A; morrer] moirer B 11 vel] ar B; vos] uus A 12 moir’, esto] moyro esto B 13 quisessedes, sennor] quiserdes mia sēnor A 14 morrer] moirer B 15 vos] uus A 16 vos] uus A; vos] uus A 17 vos] uus A 18 vos non] uus non A 23 vós] uus A 25 vos desenganar] uus deseganar A 26 terran] teirā B 30 como] come B; vos] uus A 31 vos] uus A
4 sempre] sempr(e) Michaëlis : sempr' Littera 5 vos] vus Michaëlis, Lorenzo Gradín & Marcenaro 6 vos] vus Michaëlis, Lorenzo Gradín & Marcenaro 9 vos] vus Michaëlis, Lorenzo Gradín & Marcenaro 11 vos] vus Michaëlis, Lorenzo Gradín & Marcenaro; min] mi Michaëlis, Littera 13 quisessedes, sennor] quiserdes, mia senhor Michaëlis, Lorenzo Gradín & Marcenaro, Littera 15 vos] vus Michaëlis, Lorenzo Gradín & Marcenaro 16 vos ... vos] vus ... vus Michaëlis, Lorenzo Gradín & Marcenaro 17 vos] vus Michaëlis, Lorenzo Gradín & Marcenaro 18 vos... vos] vus ... vus Michaëlis, Lorenzo Gradín & Marcenaro 21 vos] vus Michaëlis 23 vós] vus Lorenzo Gradín & Marcenaro 25 vos] vus Michaëlis, Lorenzo Gradín & Marcenaro 27 vos] vus Michaëlis 29 mi ... avedes] mia ... sabedes Michaëlis 30 vos] vus Michaëlis, Lorenzo Gradín & Marcenaro 31 vos] vus Michaëlis
Esquema métrico: 4 x 10a 10b 10b 10a 10c 10c 10b + 10c 10c 10b (= Tav 163:15)
Encontros vocálicos: 4 sempre‿o
Soubessedes é o verbo principal, a pesar de subxuntivo, do período, de carácter desiderativo, cun uso sintáctico que se documenta esporadicamente na lingua medieval. Cfr., por exemplo, na Crónica Geral de Espanha de 1344: E hora Deus quisesse que Julyo Cesar lançasse bestas mortas e outras peçonhas nos ryos e nas fontes e leixassenos fartar d’augua! (Cintra 1952-1990: II, 123); ou na tradución da Confessio Amantis: E quisesse ora Deus que nós... (Faccon 2012: 283). No corpus trobadoresco profano aparece o mesmo uso en 310.16-17, 311.16, 376.16, 532.1, 812.9.
A lección do Cancioneiro da Ajuda presenta unha anómala forma verbal en futuro de subxuntivo (quiserdes) cando o verbo principal vai en copretérito (deviades), compensando metricamente o verso coa introdución do posesivo de senhor. É por isto que resulta preferíbel a lección de B, coa consecutio temporum correcta (copretérito - pretérito subxuntivo). Véxase en 996.8 un caso similar de dupla transmisión, coa forma correcta en A (pretérito de subxuntivo) fronte a un errado futuro de subxuntivo en BV. Outrosí, véxase a repetida concordancia vir – querria en 391.5-6 e 12-13, co verbo principal en pospretérito.
Nótese a omisión do artigo («comecei a dizer [o] ben que vos quero») que por veces se manifesta no corpus: ca, de pran, est’é oje máis de ben / que ei (242.15); mais quero-lh’eu maior / mal que posso (503.7-8); Nunca vos ousei a contar / mal que mi fazedes levar (553.11-12); tornade-vos máis cedo que poderdes (832.3) etc.
En Lorenzo Gradín & Marcenaro mantense a (errada) forma vus de A interpretándoa como un suposto dativo de interese de podedes.
O pronome min, como as restantes formas pronominais tónicas oblicuas (mí ~ min, ti, nós, vós, el ~ ela), pode aparecer como complemento directo sen preposición, como forma libre, con algunha frecuencia na lingua trobadoresca.
A puntuación de Lorenzo Gradín & Marcenaro é diferente, pois non consideran a frase parentética, de modo que quiserdes depende de quero (en vez de terran, v. 26) : e, se o fazer / quiserdes, querovus desenganar, / sennor: todos volo terran por ben.
Face o como de A aparece o come de B (igual que en 318.11 e 17), na realidade variantes que se intercambian nos mesmos contextos e coas mesmas funcións (cfr., por exemplo, en 315.5 come A vs. como B, ou 121.11 e 164.2, onde á lección com’ome en A corresponde, respectivamente, <Comoome͂> e <come homen> en B; e nos apógrafos italianos, véxase 572.19 e 1603.21, onde se reflicte a oposición <come> B vs. <como> V.
A locución conxuntiva de carácter causal como que só volve aparecer en dúas ocasións: a cuita tal / que nunca tal / ouv’outro ome d’amor nen d’al, / como que me faz desejar / Deus vosso ben por desejar / a mia mort’eu (132.25); Jograr, mal desemparado / fui eu pelo teu pescar, / como que ouvi a enviar / aa rua por pescado (1428.3).