I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 270-271 [= LPGP 918-919]); Lorenzo Gradín & Marcenaro (2010: 136-137); Littera (2016: II, 482-483).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 107-108); Carter (2007 [1941]: 80-81); Machado & Machado (1950: II, 22-23); Arbor Aldea (2016b); Rios Milhám (2018a: II, 239).
III. Antoloxías: Ferreiro & Martínez Pereiro (1996b: 219); Diogo (1998: 111-112).
1 querria] queria B 2 me] mj B 5 pudi] pud A 6 ca] om. A 7 no’me] nō mj B 10 ca ‘ssi] ca assy B; qual] tal B 11 santa] sc̄a A : scā B 17 vos] uus A; me] mj B 18 mi-a] ma B; guarria] guairia B 19 eu] ea B; no] nō A 22 querria morrer] q̄ria moirer B 25 perderia] ꝑ(o)deria AB
5 pudi] pud’i Lorenzo Gradín & Marcenaro : pude Littera 7 no’me] non me Lorenzo Gradín & Marcenaro : nom me Littera 10 ca ‘ssi] c’assi Michaëlis : ca si Lorenzo Gradín & Marcenaro : ca ‘si Littera 11 Santa] sancta Michaëlis 15-17 e diria, / eu [o] sei, ben por ela, que é tal / como vos eu dig’...] e diria: «eu sei ben» por ela que é [a]tal / como vus dig[u]’... Michaëlis : e diria: «Eu sei ben por ela que é [a]tal / como vus dig[u]’» Lorenzo Gradín & Marcenaro 17 vos] vus Michaëlis, Lorenzo Gradín & Marcenaro 21 sofri] sofr’i Littera
Esquema métrico: 3 x 9’a 10b 10b 9’a 10c 10c 9’a + 2 x 10c 9’a (= Tav 161:224)
Encontros vocálicos: 18 mi-‿a
Sobre o carácter de cantiga próxima ás cantigas ateúdas, cunha copulativa e das dúas primeiras estrofas, véxase nota á cantiga 74.
Este verso só ten sentido se se introduce a interrogación (admiración no texto michaëliano); na versión de Lorenzo Gradín & Marcenaro, en que o verso é simplemente enunciativo, semella que o trobador solicita que Deus, a pesar do seu poder, non o axude a conseguir ver a senhor.
Por outra banda, nos textos transmitidos por A é frecuente a asimilación do adverbio non co pronome me ~ mi (> no’me ~ no’mi; cfr. a evolución regular -nm->-m-), face a BV que, en xeral, presentan a lección non me ~ non mi con manutención da integridade morfolóxica do adverbio negativo (66.13, 90.9, 223.r2, 243.14, 258.9, 283.10, 285.13, 421.5, 423.20, 430.8). Na realidade, nos apógrafos italianos só se rexistra en tres ocasións (104.21, 906.12 e 1482.5). A diferenza doutros editores, mantemos tal asimilación, que chega até hoxe (Ferreiro 1999: §101c).
A respecto da diverxencia ca ‘ssi A / ca assi B (cfr. si ou ‘si nalgúns editores), nótese como en B existe certa tendencia á aparición da forma plena assi mesmo en contextos en que é de regra a forma reducida ‘ssi (239.10) ou noutros en que o seu uso implicaría unha sinalefa é‿assi: 179.30, 218.8 e 11, 246.15. Véxase nota a 82.10.
Estes versos aparecen case literalmente en Pero Garcia Burgales. Véxase nota a 197.11-13.
A introdución do estilo directo, con diferente estruturación, que realizaron os anteriores editores non encaixa no desenvolvemento conceptual da cantiga, que fica pleno de sentido coa consideración da repetida frase formularia eu o sei (véxase nota a 212.14), con integración necesaria do pronome para a ortométrica versal.
Anterior
