60 [= Tav 151,16]

Por Deus, que vos fez, mia senhor

Vaasco Fernandez Praga de Sandin

Notas

Texto

• 7

  Neste verso comparece a preposición en nunha crase coa voz anterior (habitualmente coita e dia), tal como se rexistra esporadicamente no corpus; en calquera caso, esta crase ten unha maior presenza no Cancioneiro da Ajuda, que nalgúns casos a presenta fronte a B, que mantén a integridade de en (87.3, 133.15, 279.r1, 306.10) ou que, alternativamente, omite a preposición (70.28, 89.19, 199.14). Véxanse tamén 28.14, 43.20, 59.3, 60.7, 83.19, 133.2, 138.7 e 9, 141.9, 154.r1 e r3, 155.7, 263.6, 267.2, 270.19, 282.8, 388.5, 390.2, 395.7, 460.4, 465.10, 804.7, 1062.10, 1080.1, 1145.23 e 1420.11. Cfr. nota a 6.4.

• 8

  A puntuación de Michaëlis é certamente errónea, por canto cerra a estrofa con interrogación, non considerando, por tanto, Nunca saber como a resposta á pregunta anterior, única opción editorial posíbel para que o período teña sentido.

• 12

  Para a sinalefa a‿ei considérense outras outras que se rexistran ao longo do corpus entre o elemento a (pronome ou preposición) e diversas voces: a‿outre (199.28), a‿estar (235.29), a‿en (308.8), a‿el- (1166.r2), a‿antre (1324.17), a‿el (1523.11, 1598.20), a‿ir (1565.7), a‿un (1682.3). Cfr. nota a 8.17.

• 13

  A sintaxe aconsella a expunción do adverbio u, con presenza irregular no verso, como acontece noutras pasaxes do corpus: 194.27 (B vs. A), 540.r1 (B vs. V), 979.28 (A vs. BV), 1300.10 (BV vs. N).

• 14

  A interpretación das secuencias do tipo <deuia>, <auia>, <ouuera> + inf. como devi’a / avi’a / ouver’a + infinitivo vén determinada non só polo feito de a presenza da preposición a ser maioritaria nestas perífrases (véxase Glosario, s.v. aver, dever), mais tamén pola concorrencia das leccións <deuia> A / <deuia a> B (128.22, 128.28, 386.13), <ouuera> A / <ouu’a a> (70.13) ~ <ouuera a> B (129.23), que indican a real crase coa preposición nas leccións do Cancioneiro da Ajuda.

• 15

  De novo reaparece nos editores un omen ~ homem  con consoante nasal final que a lección manuscrita <hom̄> non autoriza, mostra dunha certa tendencia lusitanizante na edición dos textos galego-portugueses. Cfr. nota a 5.16.

• 19

  Igual que acontece con fezo vs. fez (véxase nota a 53.16), a forma quiso tamén presenta tendencia á alternancia con quis, circunstancia que confirma que, en certos casos, quis[o] é a solución máis axeitada para resolver os problemas de hipometría versal. Véxase como, face á correcta forma quiso de A, os apógrafos italianos presentan quis (por ela, nunca m’er quiso [<quis> B] falar, 310.7; pois s’El nunca de min quiso [<qⁱs> BV] doer, 420.9), do mesmo xeito que no refrán da estrofa I da cantiga 995 aparece a seguinte variación A vs. BV: que nunca Deus gran coita quiso dar vs. que nunca Deus mui gran coita quis dar.

• 27

  Sería posíbel, aínda que non probábel, unha edición devedes-mi-a creer, considerando a como CD (referido a fazenda) en lugar de como preposición de enlace na perífrase dever (+ a) + infinitivo.

  Por outra parte, é necesaria a copulativa inicial do verso para a correcta contaxe métrica: nesta posición é moi frecuente omisión da copulativa por erro de copia, como mostran os abondosos casos en que algún dos manuscritos ofrece a lección correcta: A vs. B (65.29, 117.12, 165.10, 174.12 etc.), B vs. V (424.14, 1195.16 etc.), V vs. B (403.6, 1614.20 etc.).