I. Edicións críticas: Lang (1972 [1894]: 20-21 [= LPGP 212]); Nunes (1972 [1932]: 81-82); Littera (2016: I, 171-172).
II. Outras edicións: Moura (1847: 18-19); Monaci (1875: 41-42); Braga (1878: 19); Machado & Machado (1952: III, 22); Júdice (1997: 88); Montero Santalha (2004).
III. Antoloxías: Pimpão (1942: 31); Lapa (1976: 26-27); Ferreiro & Martínez Pereiro (1996b: 38); Magalhães (2007: 118).
6 nen un] neu hū B 12 e assi] cassy V 13 mia] Ma B 14 nen un] ben. hū V 18 desemparades] desanparades B 21 mia] Ma B 26 perderedes] perdedes V
6 nen un] nenhum Lang : nẽum Littera 7 vos] vós Lang 9 teedes] tẽedes Nunes 12 e] ca Lang 14 nen un] nenhum Lang : nẽum Littera 15 vos] vós Lang 22 nen un] nenhum Lang : nẽum Littera 23 vos] vós Lang
(I) Pois tal é xa a miña sorte que tendes tanto poder sobre min, miña señora fermosa, pola mesura que hai en vós e polo ben que vos acaerá, xa que de vós non recibo ningún ben, non teñades pesar porque eu vos ame, señora.
(II) E xa que non tendes a ben que eu teña o voso agradecemento por todo canto afán levei por vós, e así o queredes, miña señora, pola vosa fe, xa que de vós non recibo ningún ben, non teñades pesar porque eu vos ame, señora.
(III) E, luz destes meus ollos, xa que así me desamparades e que non me agradecedes como outras agradecen aos seus, miña señora, polo amor de Deus, xa que de vós non recibo ningún ben, non teñades pesar porque eu vos ame, señora.
(1) E eu non perderei o siso, e vós non perderedes nada con iso, señora.
Esquema métrico: 8a 7’b 7’b 8a 8a 8C 8C 2D (I, III [= RM 143:3]) + 7’a 7’b 7’b 7’a 7’a 8C 8C 2D (II [= RM 143:4]) + 8c 8c 2d
Encontros vocálicos: 21 polo‿amor
Esta cantiga presenta unha ligazón interestrófica coa copulativa e entre as estrofas que facilmente, por medio dunha disposición tipográfica minúscula e unha puntuación máis leviana, se podería interpretar como unha cantiga ateúda atá a fiinda. Deste modo, o enunciado (de teor exclamativo) final de estrofa, que resulta un tanto estraño, ficaría inserido na continuación do enunciado. Véxase nota á cantiga 74.
É preferíbel a lección de B, pois paleograficamente o erro de V explícase por unha confusión <c>/<e>. Véxase nota a 425.16.
En principio, ma (variante de B, tamén no v. 21) é tamén unha forma correcta para o posesivo átono feminino (véxase nota a 104.18). Porén, débese advertir que, en xeral, a forma ma é produto dun erro de copia, como mostran as varias leccións <m\h/a> ou <m\h/as> dos apógrafos italianos: 599.13, 678.8, 966.8, 984.1, 1009.1, 1297.1. Para alén disto, en xeral a forma ma(s) aparece só nun dos cancioneiros, fronte aos restantes testemuños manuscritos coa forma <mia> ou <mha>: B vs. A (190.r1 na estrofa II, 197.9), AB vs. V (403.14, 404.1), V vs. B (505.3, 506.13 e 21, 554.10, 556.9, 557.17, 604.r2, 605.4 e 10, 609.1, 625.1, 636.1, 794.9, 859.3, 887.5 e r1 nas estrofas I-III, 966.8, 970.12, 992.3, 1000.16, 1002.r2 na estrofa III, 1165.r2 na estrofa I, 1453.4 e 7, 1457.3, 1459.r1 e r2 na estrofa II, 1468.1, 1469.2, 1470b.6, 1483.r), AV vs. B (887.5 e r1 nas estrofas I-III), e B vs. V (548.5, 632.1, 634.13, 645.9, 690.1, 1363.r2 na estrofa II).
A fórmula de xuramento fe que (vós) devedes, convertida en frase formularia de valor interxectivo, é equivalente á expresión per bõa fe, entre outras fórmulas posíbeis de xuramento (véxase tamén 655.6, 1016.4, 1284.4, 1526.15, 1583.1). Para alén desta formulación simple, tamén presente nas Cantigas de Santa Maria (véxase, por exemplo, CSM 6.32), esta frase pode presentar explícito o complemento indirecto (fe que dev’a Nostro Senhor, 594.14), tal como se pode ver tamén na Crónica Troiana: fe que eu deuo a Deus ou fe que deuo a meu señor (Lorenzo 1985: 243, 383).
Anterior
